O cholesterol należy dbać już w wieku niemowlęcym.
Mnożące się komórki potrzebują go wtedy najwięcej, ale dziecko karmione piersią dostaje tyle, ile wymaga jego rozwijający się organizm (300–400 mg dziennie). Gdy we krwi malucha krąży dostateczna ilość cholesterolu, wątroba nie musi produkować własnego. Jeśli niemowlę nie otrzymuje go z pokarmem matki, organizm zaczyna go wcześniej wytwarzać. W efekcie tendencja do nadmiernej produkcji cholesterolu może pozostać na całe życie. U dwulatka wątroba fizjologicznie produkuje już cholesterol i od tego momentu trzeba go ograniczyć w diecie. Miedzy 2. a 18. rokiem życia stężenie cholesterolu we krwi wynosi 120–140 mg/dl, potem rośnie o ok. 2,2 mg rocznie. W średnim wieku osiąga poziom 130–190 mg/dl.
Lipoproteiny HDL zawierają więcej białka i mniej cholesterolu niż cząsteczki LDL, ale o wysokiej gęstości. Dobry cholesterol, którego mamy niewiele, też przenika do ścian tętnic, ale nie odkłada się w nich, lecz zbiera część zalęgającego w nich cholesterolu i transportuje z powrotem do wątroby. Tam ponownie łączy się z białkami, tworząc lipoproteiny, albo jest przerabiany na kwasy żółciowe, a następnie wydalany z organizmu. Cholesterol frakcji HDL obniża stężenie złego cholesterolu we krwi. Im więcej go we krwi, tym mniejsze ryzyko chorób układu krążenia.
Jeśli dzieci odziedziczą tę chorobę po obojgu rodzicach, mogą mieć miażdżycę już w dzieciństwie. Na szczęście takich osób jest niewiele – jedna na milion. Częściej skłonność ta jest dziedziczona od jednego z rodziców – tę postać ma jedna osoba na 500. Objawy miażdżycy zwykle występują u nich wcześniej, w 3. – 4. dekadzie życia.
Objawy dziedzicznie wysokiego poziomu cholesterolu rzadko widać gołym okiem. U osób dziedzicznie obciążonych wysokim poziomem cholesterolu wokół oczu i w innych miejscach na skórze mogą się pojawić twarde, żółtawe grudki – to złogi cholesterolu, tzw. kępki żółte.
