Białaczki, to grupa chorób onkohematologicznych, które stanowią dużą część chorób nowotworowych krwi, w niektórych przypadkach różnią się pod względem leczenia i rokowania. W leczeniu tej grupy chorób ważne jest precyzyjne rozpoznanie, oraz szczegółowe określenie z którego rodzaju komórek wywodzi się nowotwór. Choroby te głównie polegają na rozroście linii komórkowej wywodzącej się z jednej komórki. Linia komórkowa jest najczęściej prekursorem prawidłowych komórek krwi.
Najprościej można stwierdzić, że komórki te, poprzez wpływ czynników zewnętrznych lub wewnętrznych, zatrzymały się w rozwoju i przestały dojrzewać. Zaczynają się mnożyć, jak również dochodzi do zaburzeń w ich zamieraniu, przez co ich ilość w organiźmie stale rośnie. Chore komórki osiadają w narządach całego organizmu, co powoduje ich powiększanie, a dalej uszkadzanie. Chore komórki które dostały się do szpiku kostnego wypierają te zdrowe, dlatego pojawiają się braki prawidłowych postaci, np. płytki krwi, erytrocyty, dojrzałe granulocyty
W Polsce co roku rośnie odnotowuje się około 6000 nowych przypadków białaczki – mniej więcej połowę z tego stanowią białaczki ostre, a drugą część przewlekłe. Większość tych przypadków to osoby starsze. Liczba przypadków jest prawie 10-krotna większa u osób dorosłych niż u dzieci.
Najczęstszym typem białaczki występującym u dorosłych jest ostra białaczka szpikowa, rzadziej jest to przewlekła białaczka limfatyczna, następnie przewlekła białaczka szpikowa i ostra białaczka limfatyczna, która natomiast jest najpopularniejsza wśród dzieci.
Białaczki możemy podzielić na cztery kategorie:
- ostra białaczka szpikowa
- ostra białaczka limfatyczna
- przewlekła białaczka szpikowa
- przewlekła białaczka limfatyczna
- Ostra białaczka
Rozwija się szybko. Przez zahamowanie dojrzewania komórek krwi we wczesnym etapie rozwoju, we krwi i szpiku gromadzą się niedojrzałe i niefunkcjonalne komórki. Szpik często nie może wyprodukować dostatecznej liczby normalnych krwinek czerwonych, białych i płytek. Anemia dotyka każdego chorego na białaczkę. Nie wystarczająca ilość normalnych krwinek białych pozbawia organizm możliwości walczenia z infekcją. Efektem ubocznym niedoboru płytek jest łatwe powstawanie krwawień i siniaków.
Przewlekła białaczka
Powstała na skutek zaburzeń w rozwoju komórek krwi na dalszych etapach rozwoju. Ten typ białaczki rozwija się wolniej, dzięki czemu organizm produkuje więcej dojrzałych i funkcjonalnych komórek.
Leczenie
Celem leczenia jest uzyskanie remisji. Całkowita remisja oznacza brak śladów choroby. Wznowa oznacza powrót komórek białaczkowych i ponowne pojawienie się objawów choroby. Remisja trwająca 5 lat uznawana jest za całkowite wyleczenie.
- Choroba wieńcowa 16 Sierpień 2012
Zespół objawów chorobowych, które są wynikiem przewlekłego braku zaopatrywania w tlen i substancje odżywcze komórek mięśnia sercowego.
Zaburzenie równowagi pomiędzy zapotrzebowaniem a możliwością ich dostarczenia, pomimo wykorzystania mechanizmów autoregulacyjnych zwiększających przepływ przez mięsień sercowy, zwanych rezerwą wieńcową, doprowadza do niedotlenienia zwanego również niewydolnością wieńcową. Konsekwencją tego może być dusznica bolesna bądź zawał mięśnia sercowego.
Najczęstszą przyczyną choroby niedokrwiennej serca jest miażdżyca tętnic wieńcowych. Blaszka miażdżycowa utworzona w naczyniu upośledza przepływ wieńcowy krwi. W odpowiedzi na chwilowe niedokrwienie w sercu zachodzi zjawisko tzw. hartowania mięśnia sercowego przez niedokrwienie, które polega na utrzymywaniu się przez okres około 1-2 godzin po incydencie niedokrwienia zwiększonej tolerancji na ewentualne następne niedokrwienie.
Jest to najskuteczniejsza obrona na dzień dzisiejszy przed incydentami niedokrwienia. Niestety jest on skuteczny tylko podczas niedokrwienia krótkotrwałego. W przypadku niedokrwienia które trwa kilkanaście minut dochodzi do tzw. ogłuszenia mięśnia sercowego. Objawia się to upośledzeniem czynności mechanicznych mięśnia sercowego, które może nawet trwać kilka tygodni.
Niedokrwienie które trwa dłużej niż 20 minut prowadzi do martwicy mięśnia sercowego czyli do zawału. Wyróżnia się trzy przedziały zwężeń tętnic wieńcowych, przy stabilnej dławicy piersiowej, które mają znaczenie dla wizerunku choroby:
Zwężenie nieistotne – zwężenie światła tętnicy wynosi <50%, pole przekroju zmniejszone <75%; stabilna blaszka miażdżycowa, która nie powoduje objawów; rezerwa wieńcowa i spoczynkowy przepływ wieńcowy pozostają bez zmian.
Zwężenie istotne – zwężenie światła tętnicy wynosi 50-80%, pole przekroju zmniejszone o 75-90%; rezerwa wieńcowa jest zmniejszona, dlatego wysiłek fizyczny może dawać objawy dławicy piersiowej
Zwężenie krytyczne – zwężenie światła tętnicy >80%, pole przekroju zmniejszone o >90%. W spoczynku występują już objawy dławicy.
Choroba niedokrwienna serca w ramach prewencji wymaga modyfikacji czynników ryzyka:
propagowanie zdrowego trybu życia
walka z paleniem papierosów i spożywaniem alkoholu
zmniejszenie spożycia tłuszczów
obniżenie spożycia węglowodanów
zwiększenie spożycia produktów, zbożowych, błonnika
duże spożycie warzyw i owoców
zwiększenie spożycia ryb jako źródło białka
ograniczenie spożycia mięs tłustych zwłaszcza wieprzowiny.
